hakuna matata
Blijf op de hoogte en volg Anouck
24 Mei 2014 | Kenia, Kisumu
2e week in Afrika is weer begonnen. We mochten weer stage lopen van Maandag t/m Donderdag. We leerde de collega’s beter kennen en de kinderen. Het ging deze week al gemakkelijker dan de 1e dagen. Nu weet je wat de bedoeling is en wat ervan je verwacht wordt. Maar ondanks dat dit nu goed gaat, blijft de tempo van Kenianen erg traag. Wij als Hollander willen doorwerken, zijn voorbereid en willen zo snel mogelijk klaar zijn. Hier in Kenia duurt het net iets langer. Bijv. als er een baby huilt omdat hij/zij honger heeft zeggen ze dat ze een fles klaar gaan maken, maar onder tussen staan ze 2 meter verder op weer te gieren van het lachen, en is de fles ongeveer 20 min later klaar. En dit is bij alles, erg wennen voor ons!!
Ik mocht deze week samen met Mildred werken, een crazy woman!! Ik werd iedere dag anders genoemd, van good friend to daughter. Het is een erg gezellige vrouw, die altijd en overal zingt en danst, en mafkees vind ze erg leuk als ik haar zo noem. Als ik ooit nog hierna terug kom naar Rangala mag ik bij haar wonen, het is wel een huis van 5 bij 5, zonder wc of douche. Maar ze zei daar wen je wel aan. Ik denk niet dat het ooit van pas komt, maar ik zal het onthouden. Het is natuurlijk erg lief aangeboden.
Voor de rest ging de stage week in het Baby home wel goed. Weer vele kleine baby’s van 4 weken oud gewassen, en gevoed. Ik ben nog samen met de kleinste baby van 3 weken oud naar het ziekenhuis gegaan voor controle. Lieve Wendy heeft liefst 3 grote spuiten gekregen in haar beentjes. Vind het altijd nog akelig om te zien, dat ze die kleine baby’s pijn doen. Maar gezondheid boven alles.
Deze week was niet altijd heel gezellig en leuk. Woensdag middag nam Sister Esther een meisje van 6 jaar mee naar het baby home. Esther had het meisje bij haar oma weg gehaald, omdat der oma veel te oud was om voor haar te zorgen. Het meisje had al 2 dagen niet meer gegeten. Zag er erg slecht uit, heel onverzorgd, erg mager en een aantal vingers en tenen waren erg ontstoken door de slechte hygiëne. Ik en Pris kregen gelijk een brok in onze keel. We vonden het zo zielig. Het meisje kreeg gelijk eten en drinken, waar ze al iets van opknapte. Het meisje werd verzorgd en haar ontstoken tenen en vingers ook. Haar zusje van 3 jaar zit ook hier op het baby home, die zit hier al vanaf baby af aan. Omdat het zusje erg jong is, mag haar zusje hier blijven. En het meisje van 6 jaar moet over 2 weken weer terug naar haar oma. Ze vinden dat het meisje te oud is, en omdat ze nog haar oma heeft moet ze terug. Het meisje wordt hier goed verzorgd, krijg eten, drinken en liefde van ons. En nu wordt alles weer van haar afgenomen. Of het meisje al niet genoeg heeft mee gemaakt. Haar oma was blij dat het meisje was meegenomen omdat ze wist dat ze in goede handen is bij baby home. Maar spijtig genoeg begin alle ellende weer. Ik en Pris kunnen met ons verstand niet bij waarom ze dit zo kunnen doen. Dit blijkt maar weer dat we echt in Kenia zitten.
De week is op zich wel snel gegaan. Vrijdag was het voor ons al weekend. We hebben voor het eerst lekker lang kunnen uitslapen, lekker rustig weekendje omdat je hier in Rangala toch niets heb, behalve een super markt van 5 bij 5. Waar je niets anders heb dan brood, drinken, sigaretten, en kruiden. We zijn waarschijnlijk wel de enigste klanten die per dag zoveel komen, ons drinken en brood gaan erg snel. Bij mark lag er een klein zwembadje op de kast van de vorige groep. Die hebben we opgeblazen en gevuld met koud water, zodat we een voetenbadje hadden. Het water was alleen weer veel te snel warm, dus het afkoelen zat er niet echt meer in. Michelle (coach) kwam ons van het weekend vergezellen. Ze had tassen vol met boodschappen voor zelfgemaakte tapas te maken. We kregen gewoon een thuisgevoel toen we onze koelkast bomvol zagen. Jammer duurde dat maar 2 uur, want toen was het tijd om de tapas te maken. Ik, pris en michelle waren de koks. We hadden gemaakt: kruidenboter, gevulde tomaten uit de oven, tortillia, bruchetta, gehaktballetjes in zoet/zure saus, toast, tonijnsalade, salade, champignons in aiolli. Bijna in elk gerecht zat meer dan 1 knoflookteen in dus wees blij dat jullie dit alleen lezen en niet ruiken. We hadden zoveel over, dat we er de volgende dag nog van konden eten. Dus wees weer blij dat je dit alleen kan lezen en niet ruiken. Voor de rest van het weekend , kleurtje op gedaan in de zon, geslapen tot 12 uur, gegeten en gedronken. Dus moe zijn we niet van het weekend.!
Onze 3e stage week ging goed. We hebben inmiddels goede en leuke contacten met onze collega´s en met de kinderen. Ik en pris hebben al onze eigen vriendinnetjes. Mijn vriendinnetje is Emelie. Een meisje van 4 jaar, ze is een erg druk meisje maar wel heel lief. Als ze mijn ziet komt ze naar me toe gerend en laat ze me niet meer los. En pris heb dat precies het zelfde bij haar vriendinnetje van 6 jaar. Ze zitten allebei op het baby home dus ze kennen elkaar ook.
Omdat we toch nog in Kenia zitten, maak je iedere week wel iets mee waar we wel in shock van zijn. Woensdag: na het afscheid van 2 zweedse meisjes die hier 4 weken vrijwillig hebben gewerkt, gingen weer terug naar huis. We regen een lekkere lunch en we gingen met zijn alle zingen en dansen op zijn Afrikaans. Was erg gezellig en erg indrukwekkend. De zweedse meisjes waren nog geen 2 minuten weg, of ik kreeg een baby van 4 weken in me handen geduwd die heel erg zwak is en een infuus nodig heeft. En natuurlijk muzungu’s doen dat wel even. Dus ik en pris naar het ziekenhuis met de zieke baby. We hadden 2 naalden bij. Omdat hun een donkere huidskleur hebben zien ze de aders niet waar ze in moeten prikken. Dus na 3 x in de linkerhand, 2x in de hoofd en 2x in de linkerhand geprikt te hebben zat de naald eindelijk goed. Dat allemaal terwijl er 6 dokters om ons heen stonden te lachen en te bellen en terwijl ik de baby vast hield, hoe meer naalden er werden geprikt hoe erger ik me zelf wit weg voelde trekken. Op de manier hoe ze hier te werk gaan, zou in Holland echt niet gerespecteerd worden. 7x prikken met de zelfde naald, terwijl ze die elke keer naast me legde op het smerige bankje. En als er maar een telefoon afgaat wordt de telefoon direct opgenomen ook terwijl ze net aan het prikken zijn, is gewoon normaal dat de naald in de huid dan maar moet wachten want stel je voor dat er iemand belangrijks belt. Na die ellende kon ik de baby eindelijk troosten en ze lekker in bed stoppen. Onze heftige stage dag was voorbij, en we mochten alweer samen naar Ugunja om boodschappen te doen met de matatu. Als je daar in de supermarkt loop of op de markt, voel je je net een koningin. Omdat ze daar amper muzungu’s zien, roepen ze je, wijzen naar je, en lachen allemaal vriendelijk en zwaaien ze naar je. Je voelt je daar heel beroemd, maar we moeten er maar niet te veel aan wennen anders valt het in Nederland weer tegen.
Donderdag ben ik en pris een dagje naar de kleuterschool geweest, wat naast ons huis staat. Je heb daar 3 klassen, wat begint van 3 tot 4 jaar en eindigt rond 6 jaar en dan moeten ze naar de boys school of the girls school. Was ook weer erg indrukwekkend om te zien. Erg kleine lokalen, en met zo weinig materiaal les geven is best knap. De kinderen zingen erg veel liedjes, en kregen die dag reken les en taal les. Als de kinderen naar de wc moeten, lopen ze naar buiten en plassen ze waar ze willen, kan allemaal hier. Was weer erg indrukwekkend om te zien.
En na deze 2 weken is het eindelijk weer weekend om naar KISUMU te gaan. We zijn naar de hippo´s(nijlpaarden) gegaan. We hebben goede foto’s kunnen maken omdat we zo op 4 meter afstand waren van de nijlpaarden. Het was erg eng, maar achteraf was het toch wel gaaf om mee te maken. Voor de rest is het weekend om lekker uit te slapen, om heerlijk uit eten te gaan, om heerlijk te bakken in de zon, lekker te zwemmen en om gezellig een dansje te wagen ’s avonds. Fijn weekend allemaal.!
Ik mocht deze week samen met Mildred werken, een crazy woman!! Ik werd iedere dag anders genoemd, van good friend to daughter. Het is een erg gezellige vrouw, die altijd en overal zingt en danst, en mafkees vind ze erg leuk als ik haar zo noem. Als ik ooit nog hierna terug kom naar Rangala mag ik bij haar wonen, het is wel een huis van 5 bij 5, zonder wc of douche. Maar ze zei daar wen je wel aan. Ik denk niet dat het ooit van pas komt, maar ik zal het onthouden. Het is natuurlijk erg lief aangeboden.
Voor de rest ging de stage week in het Baby home wel goed. Weer vele kleine baby’s van 4 weken oud gewassen, en gevoed. Ik ben nog samen met de kleinste baby van 3 weken oud naar het ziekenhuis gegaan voor controle. Lieve Wendy heeft liefst 3 grote spuiten gekregen in haar beentjes. Vind het altijd nog akelig om te zien, dat ze die kleine baby’s pijn doen. Maar gezondheid boven alles.
Deze week was niet altijd heel gezellig en leuk. Woensdag middag nam Sister Esther een meisje van 6 jaar mee naar het baby home. Esther had het meisje bij haar oma weg gehaald, omdat der oma veel te oud was om voor haar te zorgen. Het meisje had al 2 dagen niet meer gegeten. Zag er erg slecht uit, heel onverzorgd, erg mager en een aantal vingers en tenen waren erg ontstoken door de slechte hygiëne. Ik en Pris kregen gelijk een brok in onze keel. We vonden het zo zielig. Het meisje kreeg gelijk eten en drinken, waar ze al iets van opknapte. Het meisje werd verzorgd en haar ontstoken tenen en vingers ook. Haar zusje van 3 jaar zit ook hier op het baby home, die zit hier al vanaf baby af aan. Omdat het zusje erg jong is, mag haar zusje hier blijven. En het meisje van 6 jaar moet over 2 weken weer terug naar haar oma. Ze vinden dat het meisje te oud is, en omdat ze nog haar oma heeft moet ze terug. Het meisje wordt hier goed verzorgd, krijg eten, drinken en liefde van ons. En nu wordt alles weer van haar afgenomen. Of het meisje al niet genoeg heeft mee gemaakt. Haar oma was blij dat het meisje was meegenomen omdat ze wist dat ze in goede handen is bij baby home. Maar spijtig genoeg begin alle ellende weer. Ik en Pris kunnen met ons verstand niet bij waarom ze dit zo kunnen doen. Dit blijkt maar weer dat we echt in Kenia zitten.
De week is op zich wel snel gegaan. Vrijdag was het voor ons al weekend. We hebben voor het eerst lekker lang kunnen uitslapen, lekker rustig weekendje omdat je hier in Rangala toch niets heb, behalve een super markt van 5 bij 5. Waar je niets anders heb dan brood, drinken, sigaretten, en kruiden. We zijn waarschijnlijk wel de enigste klanten die per dag zoveel komen, ons drinken en brood gaan erg snel. Bij mark lag er een klein zwembadje op de kast van de vorige groep. Die hebben we opgeblazen en gevuld met koud water, zodat we een voetenbadje hadden. Het water was alleen weer veel te snel warm, dus het afkoelen zat er niet echt meer in. Michelle (coach) kwam ons van het weekend vergezellen. Ze had tassen vol met boodschappen voor zelfgemaakte tapas te maken. We kregen gewoon een thuisgevoel toen we onze koelkast bomvol zagen. Jammer duurde dat maar 2 uur, want toen was het tijd om de tapas te maken. Ik, pris en michelle waren de koks. We hadden gemaakt: kruidenboter, gevulde tomaten uit de oven, tortillia, bruchetta, gehaktballetjes in zoet/zure saus, toast, tonijnsalade, salade, champignons in aiolli. Bijna in elk gerecht zat meer dan 1 knoflookteen in dus wees blij dat jullie dit alleen lezen en niet ruiken. We hadden zoveel over, dat we er de volgende dag nog van konden eten. Dus wees weer blij dat je dit alleen kan lezen en niet ruiken. Voor de rest van het weekend , kleurtje op gedaan in de zon, geslapen tot 12 uur, gegeten en gedronken. Dus moe zijn we niet van het weekend.!
Onze 3e stage week ging goed. We hebben inmiddels goede en leuke contacten met onze collega´s en met de kinderen. Ik en pris hebben al onze eigen vriendinnetjes. Mijn vriendinnetje is Emelie. Een meisje van 4 jaar, ze is een erg druk meisje maar wel heel lief. Als ze mijn ziet komt ze naar me toe gerend en laat ze me niet meer los. En pris heb dat precies het zelfde bij haar vriendinnetje van 6 jaar. Ze zitten allebei op het baby home dus ze kennen elkaar ook.
Omdat we toch nog in Kenia zitten, maak je iedere week wel iets mee waar we wel in shock van zijn. Woensdag: na het afscheid van 2 zweedse meisjes die hier 4 weken vrijwillig hebben gewerkt, gingen weer terug naar huis. We regen een lekkere lunch en we gingen met zijn alle zingen en dansen op zijn Afrikaans. Was erg gezellig en erg indrukwekkend. De zweedse meisjes waren nog geen 2 minuten weg, of ik kreeg een baby van 4 weken in me handen geduwd die heel erg zwak is en een infuus nodig heeft. En natuurlijk muzungu’s doen dat wel even. Dus ik en pris naar het ziekenhuis met de zieke baby. We hadden 2 naalden bij. Omdat hun een donkere huidskleur hebben zien ze de aders niet waar ze in moeten prikken. Dus na 3 x in de linkerhand, 2x in de hoofd en 2x in de linkerhand geprikt te hebben zat de naald eindelijk goed. Dat allemaal terwijl er 6 dokters om ons heen stonden te lachen en te bellen en terwijl ik de baby vast hield, hoe meer naalden er werden geprikt hoe erger ik me zelf wit weg voelde trekken. Op de manier hoe ze hier te werk gaan, zou in Holland echt niet gerespecteerd worden. 7x prikken met de zelfde naald, terwijl ze die elke keer naast me legde op het smerige bankje. En als er maar een telefoon afgaat wordt de telefoon direct opgenomen ook terwijl ze net aan het prikken zijn, is gewoon normaal dat de naald in de huid dan maar moet wachten want stel je voor dat er iemand belangrijks belt. Na die ellende kon ik de baby eindelijk troosten en ze lekker in bed stoppen. Onze heftige stage dag was voorbij, en we mochten alweer samen naar Ugunja om boodschappen te doen met de matatu. Als je daar in de supermarkt loop of op de markt, voel je je net een koningin. Omdat ze daar amper muzungu’s zien, roepen ze je, wijzen naar je, en lachen allemaal vriendelijk en zwaaien ze naar je. Je voelt je daar heel beroemd, maar we moeten er maar niet te veel aan wennen anders valt het in Nederland weer tegen.
Donderdag ben ik en pris een dagje naar de kleuterschool geweest, wat naast ons huis staat. Je heb daar 3 klassen, wat begint van 3 tot 4 jaar en eindigt rond 6 jaar en dan moeten ze naar de boys school of the girls school. Was ook weer erg indrukwekkend om te zien. Erg kleine lokalen, en met zo weinig materiaal les geven is best knap. De kinderen zingen erg veel liedjes, en kregen die dag reken les en taal les. Als de kinderen naar de wc moeten, lopen ze naar buiten en plassen ze waar ze willen, kan allemaal hier. Was weer erg indrukwekkend om te zien.
En na deze 2 weken is het eindelijk weer weekend om naar KISUMU te gaan. We zijn naar de hippo´s(nijlpaarden) gegaan. We hebben goede foto’s kunnen maken omdat we zo op 4 meter afstand waren van de nijlpaarden. Het was erg eng, maar achteraf was het toch wel gaaf om mee te maken. Voor de rest is het weekend om lekker uit te slapen, om heerlijk uit eten te gaan, om heerlijk te bakken in de zon, lekker te zwemmen en om gezellig een dansje te wagen ’s avonds. Fijn weekend allemaal.!
-
24 Mei 2014 - 13:15
Priscilla:
Wauw anouck wat een leuk verslag weer! Kijk uit naar je volgende! Nog veel plezier -
24 Mei 2014 - 14:26
Dominique:
Hiiii Nouckie,
Wat heerlijk om te lezen weer :-))
Super ben stik trots op je!!
Let goed op je zelf en niet te bruin worden hea haha.
Spreek je snel weer.
Dikke kus van je grote zus
Ti amo ❤️ -
24 Mei 2014 - 16:19
Maria Boot:
Hoi Anouck
Wat een geweldig verslag. en joh, wat maak je allemaal veel daar in het verre Kenia. Ja dan ziet er de wereld ineens anders uit. Maar geweldig toch om mee te maken. Verschrikkelijk hee dat de gezondheidszorg daar nog zo slecht is. Arme kindjes hee,. Neem je er eentje voor mij mee??:) please...
Houd je taai en geniet er van.
Liefs tante Maria -
24 Mei 2014 - 17:10
Gerda Boot:
Nou Anouck ik vind het nog steeds geweldig wat je allemaal doe en meemaakt.Knap hoor ik vind het een heel mooi verslag. Ik zit weer te wachten op het volgende verslag Dikke kus mama -
24 Mei 2014 - 17:15
Gerda Boot:
Het zijn hele mooie fotos -
25 Mei 2014 - 11:29
Ad En Anja Dierks:
Anouck jij daar in het Afrikaanse land,waar de zon aan de hemel brand.Doet jij je werk met hart en nier en dat geeft ons weer vreugde en plezier. De boeiende verhalen van lief en leed arme kindjes de zorg die jij met hen deelt.Dat is een staaltje discipline daar valt geen geld tegen te verdienen.Anouck uit Fijnaart hier dikke kus en veel plezier. ome Ad en tante Anja -
25 Mei 2014 - 20:52
Danielle Kaat:
Hi Anouck
Wat een heftige en mooie verhalen! Een ervaring die jij je hele leven kan koesteren! Leuk om te lezen dat het goed met je gaat! Super trots op jou en priscilla
Groetjes Danielle -
27 Mei 2014 - 12:20
Liesbeth:
Hoi Buuf, Wat een drukke weken zeg. Super leuk verslag, veel verhalen. Heel veel plezier nog en tot het volgende leesmoment. Gr. Buuf -
02 Juni 2014 - 22:23
Nina:
Anouck
wat gaat de tijd toch snel he. en wat heb je al veel gezien , gehoord en gedaan.
het is allemaal geweldig en indrukwekkend.
over een paar weken naar de masa mara.
geniet ervan.
Nina -
15 Juni 2014 - 18:08
Corina Koolen:
Hoi Anouck
Hoe is t daar? Heb je het naar je zin daar in t verre land.
Ik hoop dat je het naar je zin heb .
Groetjes Corina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
